Specyfikacja Wibree ciągle w opracowaniu

Sceptycyzm otaczający inicjatywę skupiał się na tym, czy przemysł potrzebował kolejnej specyfikacji dotyczącej łączności bezprzewodowej oraz czy technologia ta będzie mogła konkurować z Bluetooth. Sponsorzy projektu Wibree starali się rozwiać wątpliwości dotyczące drugiego aspektu wskazując, że głównym celem było zapewnienie możliwości wbudowania odbiornika-nadajnika radiowego w istniejące już urządzenie Bluetooth, przy minimalnym koszcie operacji (typowo wynoszącym 15 centów, przy koszcie całości kształtującym się na poziomie 65 centów). Lecz na temat postępów prac milczeli od października zeszłego roku.

Wibree osiąga swą małą moc poprzez możliwość bardzo szybkiego wyjścia ze stanu uśpienia, przesłania danych i powrotu do stanu uśpienia, a specyfikacja zawiera automatyczny wybór częstotliwości dla uniknięcia interferencji. Jednak poufną jest informacja jak niektóre z tych technicznych parametrów mają być osiągnięte.

Większość początkowych prac wykonano w centrum badawczym Nokii w Helsinkach. Pierwszymi sponsorami, którzy podjęli prace byli: pomysłodawca układu Bluetooth CSR, specjalista w projektowaniu układów komunikacji bezprzewodowej Nordic Semiconductor, który projektuje 2,4 GHz nadajnik-odbiornik o bardzo małym poborze mocy oparty na opatentowanej architekturze, Broadcom, jak również producenci układów i firmy OEM Seiko Epson, Suunto Oy i Taiyo Yuden. Jednak do dnia dzisiejszego liczba uczestników podwoiła się. Znajdują się wśród nich specjaliści od półprzewodników i ważniejsi producenci, ale jak dotychczas nie dołączył żaden nowy producent telefonów komórkowych.

Rozpoczęły się już prototypowe testy kodeka radiowego i układów. Testowanie przejdzie wkrótce na poziom hosta i wyższych warstw oraz wymienialności równoległej danych. Były pewne problemy związane z poziomem mocy i jej zużyciem, ale zostały rozwiązane i pierwsze próbki układów Wibree spodziewane są w drugiej połowie 2007 roku. Opatentowana technologia warstwy fizycznej zapewni charakterystyki radiowe wymagane przez Wibree, a dokładne właściwości fizyczne warstwy PHY, chociaż osiągnięte zostały już teraz, zostaną niedługo upublicznione.

Dąży się do zminimalizowania mocy szczytowej, średniej i jałowej. Dowolne samodzielne urządzenie Wibree zasilane z baterii typu AA lub AAA powinno działać co najmniej przez rok w warunkach dużego obciążenia oraz z baterii typu pastylkowego w warunkach niewielkiego obciążenia. Transfer danych odbywać się będzie z szybkością do 1 Mbit/s na odległość od 5 do 10 metrów.

W trybie pracy dwusystemowej Wibree ma być zintegrowany z układem Bluetooth i w ten sposób wykorzystywać sekcję RF modułu Bluetooth bez żadnych modyfikacji. W sekcji pasma podstawowego będą zaimplementowane pewne dodatkowe funkcje oraz oddzielny stos protokołu. Wibree posługuje się modulacją GMSK (Gaussian Minimum Shift Keying), która różni się nieco od tej zastosowanej w Bluetooth. W aplikacjach autonomicznych osiągnie on ustaloną jedną dziesiątą mocy jaką zużywa Bluetooth. Zwolennicy Wibree sugerowali, że nawet w trybie dwusystemowym urządzenia wyposażone w Wibree będą potencjalnie zużywały 75% do 80% mocy pobieranej przez Bluetooth.

Szacuje się, że koszt stosowania Wibree będzie nieco większy niż niektórych opatentowanych architektur będących już na rynku, ale dodana cecha wymienialności, o którą stara się grupa Wibree, uzasadni go.

Grupa Wibree oczekuje uzyskać technologię szeroko akceptowaną przez ustanowione ciała normatywne, takie jak SIG (Bluetooth Special Interest Group), jak również dającą możliwość licencjonowania specyfikacji innym. Dla SIG technologia ta wydaje się interesująca. Ale jasnym jest, że są inne sposoby obniżenia poboru mocy przez samego Bluetooth. W następnej wersji Bluetooth (ostatnią jest 2.1 EDR) zwanej Seattle przewiduje się zmniejszenie kosztów ogólnych.

Arkadiusz Chłopik